¿Onde quedou
o meu amor polo lar?
¿Perdeuse no camiño
ou é o pó que levo a cavilar?
Non, volve, arrecia, corre,
aprétame no peito ó chegar
e os soños do pasado tornan
pra se convertir en tristura
na doce sensación de amar.
¿Amor pola terra?
¿Saudade?
Esta tristura polo lar
pola xente
polos meus
que chamo na distancia
do vento ó ulular
non é tristura
non son beizos a bicar
meixelas envellidas
polo tempo e a pena de soñar.
Esta tristura non é tal,
esta ledicia choromiqueira,
esta ledicia é o lar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario